Certas cores poden chegar a ser tan suxerentes que por si mesmas van guiando o traballo no tear. Foi o que me pasou coas últimas pezas que creei empregando como base un liño coa mesma cor da bugambilla que florece na entrada da nosa casa.
E despois de deseñar o proxecto e montar o tear con bastante tensión...
o resultado foron un par de chales e unhas pezas para a confección dun traxe de cerimonia. Estes son os chales:
E estas as fotos do traxe rematado e que veñen a demostrar que o tecido artesanal non está reñido coa moda e o deseño actuais.
Sol, mar, vento, noites estreladas... chegou o verán e pode que iso repercutira nos meus últimos traballos. Algodón e liño, flecos e borlas, texturas lixeiras e amorosas, cores suxerentes... É a maxia da artesanía, as túas mans transforman os fíos e danlle significado.
Seguimos no bo camiño, confeccionando pezas como estes camiños de mesa en liño e algodón. Fai tempo que dera un avance deste traballo, agora podedes velo in situ.
Despois
de varias peticións de publicacións novas deixámosvos unha moi
especial. Trátase dun video que acabamos de editar, filmado en 2014,
na nosa visita a dona Maria Olímpia, a última das tecedeiras de
Agarez (Portugal) que tece o seu propio liño.
Non
pretendemos facer un traballo etnográfico riguroso, simplemente un
xeito de divulgar un patrimonio cultural que compartimos portugueses
e galegos e que se atopa nun delicado momento de relevo xeneracional.
Esta fascinante muller abriunos a porta da súa casa e do seu taller
e mostrounos desinteresadamente todo o proceso do liño.
Contaxiarse
da paixón destas vellas tecedeiras pola súa profesión é o mellor
que hai para cargar enerxía e darlle á lanzadeira con toda.
Se o motor da vida é a ilusión, construír o teu propio é un dos maiores desafíos que existen. Pouco a pouco vou dándolle forma ao meu, peza a peza, engranaxe con engranaxe... e compartilo con todos os que me queredes e me seguides dáme gasolina para continuar. Por iso quero mostrarvos o meu novo taller, que pouco a pouco vai collendo forma e onde penso pasar bastantes horas pelexando cos fíos e coas ideas, que son eses que enredan pola cabeza e non se ven. Porque os grandes desa-fíos son invisibles e, como di Mónica de Nut, dos fíos invisibles chegan as cores.
Aquí tedes o meu último proxecto, unha mantiña para bebé que pretende reflexar a tenrura do colo dunha nai ou un pai. Este encargo permitiume seguir explorando no tecido de niño de abella empregando unha mestura de fíos de lá que contribúan a unha textura suave e acolchada e procurando a proporción e harmonía nas cores.
Pouco a pouco, o meu taller vaise ampliando e cada vez podo traballar máis e mellor nos meus tecidos. Despois dun mes agardando, por fin, esta fin de semana, puidemos ir buscar o novo tear que adquirín para poder elaborar pezas mais anchas (ata 1,50).
É un tear profesional de contramarcha da casa Indigo que estivo uns anos en funcionamento nun obradoiro de tecedeiras das montañas de Ourense. As 3 horas de coche valeron a pena só por estas paisaxes...
Houbo que desmontar cada peza unha a unha confiando en saber compoñer todo de novo
Estes fulares en lá foron dous agasallos de reis personalizados ainda que empregando o mesmo enfiado. E agora que vén o frío de verdade fai falla ir abrigado.
